Tadeusza Zawadzkiego (Zośki) Kamienie przez Boga rzucane na szaniec. • Tytuł odnosi się do bohaterów, którzy byli niczym "kamienie przez boga rzucone na szaniec". Poświęcili życie dla obrony ojczyzny. Tadeusz Zawadzki „Zośka". oraz miejscowości Celestynów, Czarnocin, Sieczychy. Zawadzki „Zośka". • Chłopcy należeli do
Czy Pan Tadeusz jest żywym dziełem o miłości do ziemi ojczystej? Rozprawka Pan Tadeusz – żywe dzieło o miłości do ziemi ojczystej. Powieść autorstwa Adama Mickiewicza, wydana w 1834 r. w Paryżu, jest największą polską epopeją narodową, w której został wyrażony ogrom miłości do ziemi, narodu i Ojczyzny. Pan Tadeusz to lektura, w której występują bogate twórczo opisy przyrody, świadczące o jej wspaniałości. Autor szczególnie ukazuje piękno litewskich lasów. Każde drzewo, krzak, potok, zwierzę przedstawia jako istotę niepowtarzalną, obdarzoną cechami żywej np: Jako para kochanków, praw staw miał wody. Często też wyraża słowa zachwytu, bez użycia opisów: A przecież nich ciągnęły się lasy, Litewskie! tak poważne i tak pełne krasy. Prócz puszczy pokazane są jeszcze inne, równie piękne miejsca i zjawiska np. ogródek Zosi Horeszkówny, gwiazdozbiory, matecznik, niebo, a także zachód i wschód słońca. Strony: 1 2 3
Miłość jest wreszcie osią wielu dzieł. Twórcy często zawierają w bohaterze czy podmiocie lirycznym swoje własne doznania i doświadczenia. Przedstawione afekty, podobnie niestety jak w życiu, często kończyły się tragicznym finałem. Miłość literacka to nie tylko romantyczne uczucie mężczyzny do kobiety lub odwrotnie.
Będę starała się bronić tezy, iż to dobrze, że książka „Kamienie na szaniec” jest lekturą obowiązkową. Bohaterowie tej powieści pokazują nam, czym jes... Będę starała się bronić tezy, iż to dobrze, że książka „Kamienie na szaniec” jest lekturą obowiązkową. Bohaterowie tej powieści pokazują nam, czym jest prawdziwe bohaterstwo, uczą nas patriotyzmu, a także uświadamiają nam, że śmierć nie musi być przegraną. Po pierwsze z lektury dowiadujemy się, czym jest bohaterstwo. Rudy, Alek i Zośka wszystko, co robili, czyli np. malowanie haseł antyfaszystowskich na murach, zrywanie niemieckich flag, robili w celu poniżenia atakujących nas podczas II wojny światowej Niemców, a nie pokazania swojej odwagi kolegom. Uważam, że uczy to, iż godne podziwu jest prawdziwe bohaterstwo, a nie bohaterszczyzna. Dlatego myślę, że postawiona przeze mnie wyżej teza jest słuszna. Moim kolejnym argumentem jest to, że lektura ta nauczyła nas patriotyzmu. Myślę, iż część czytelników może odbierać czyny głównych bohaterów za niepotrzebne, gdyż w przeciwieństwie do polskich żołnierzy nie walczyli oni na froncie. Jednak robili to, co uważali za konieczne, mimo że była to tylko kropla w morzu wobec działań polskiej armii. To właśnie pokazuje nam, że każdy z nas powinien w obronie swojego kraju robić to, co jest w stanie zrobić oraz co uważa za słuszne. Uczy to też młodzież XXI w., czyli uczniów mojej klasy, iż patriotyzm nie wymaga wielkich działań, wystarczy wielka miłość do ojczyzny i odwaga. Toteż uważam, że to dobrze, iż lektura „Kamienie na szaniec” znajduje się w kanonie lektur obowiązkowych. Po trzecie powieść ta ukazuje nam, iż śmierć nie musi być przegraną. Dowodem na to jest śmierć Rudego. Mimo, że umarł w młodym wieku z powodu wycieńczenia, to umarł zwycięzcą. Przed śmiercią był katowany przez Niemców, gdyż nie chciał wydać swoich przyjaciół. Do samego końca walczył, ponieważ miał w swoim życiu priorytety i to właśnie nie czyni go przegranym. Uważam, że czytelnikowi w wieku gimnazjalnym pokazuje to, iż śmierć nie czyni nikogo przegranym. Przykładem może być śmierć przyjaciela, który przegrał z chorobą. Jeżeli jednak podczas swojej choroby pocieszał innych chorych ludzi i przechodził przez ten ciężki czas „ z uśmiechem na twarzy”, to możemy nazwać go zwycięzcą. Myślę, iż powyższy argument potwierdza, że to dobrze, iż lektura „Kamienie na szaniec” jest lektura obowiązkową. Sądzę, iż przytoczone wyżej argumenty, dowodzą słuszność mojej tezy. Oprócz wyżej wymienionych przykładów uważam, że lektura „Kamienie na szaniec” przede wszystkim uczy nas szacunku do ludzi, którzy w czasach II wojny światowej walczyli za nasz kraj. Pokazuje, jak można godnie żyć i umierać za ojczyznę. Uczy nas także przyjaźni i odpowiedzialności za przyjaciół. Oliwia Piwowarczyk
Poruszają oni zarówno motyw miłości do kobiety, jak i miłości do ojczyzny, które pojawiają się często i w dużym natężeniu. Wpływ na to miał i duch epoki, który większą role przypisywał uczuciom niż rozumowi (a jakie uczucie może być ważniejsze niż miłość), a także sytuacji politycznej, w jakiej znajdowała sięŻyjemy w czasach, w których na terenie naszego kraju nie toczą się na szczęście żadne konflikty zbrojne. O wojnach, okupacji, powstaniach i innego rodzaju rewoltach uczymy się na lekcjach historii, z książek. Rzeczywistość wojenna jest tak bardzo różna od tej, w której żyjemy, że bardzo trudno postawić się na miejscu ludzi, którzy w jej trakcie musieli żyć. Nie jesteśmy do końca w stanie powiedzieć, jak zachowywalibyśmy się na miejscu tych ludzi, ponieważ to bardzo ekstremalne warunki, do których nie jesteśmy przygotowywani. Mamy jednak świadectwa historyczne, które dowodzą, że w trudnych chwilach człowiek znajduje w sobie pokłady odwagi i męstwa, o które sam siebie mógłby wcześniej nie podejrzewać. O czasach okupacji opowiada powieść Aleksandra Kamińskiego pt. Kamienie na szaniec. Jest to powieść, chociaż nosi znamiona reportażu, gdyż dokumentuje prawdziwe wydarzenia i życia prawdziwych ludzi, których zresztą autor bardzo dobrze znał. Bohaterami powieści są bardzo młodzi ludzie, których wojna i okupacja hitlerowska zastały na progu dorosłości. Byli to harcerze, którzy nagle zostali postawieni przed faktem odebrania im wolności, możliwości normalnego rozwoju, czy możliwości decydowania o swoim własnym życiu i losie. Niesprawiedliwość i absurdalność takiej sytuacji była niewyobrażalna. Główni bohaterowie powieści Kamińskiego, czyli Tadeusz „Zośka” Zawadzki, Jan „Rudy” Bytnar i Aleksy „Alek” Dawidowski byli bardzo młodymi, zaledwie dwudziestoparoletnimi mężczyznami, kiedy trwała okupacja. Każdego dnia, w każdej sytuacji groziło im niebezpieczeństwo. Narazić się hitlerowcom można było bardzo łatwo, więc wolność ludzka została naprawdę mocno ograniczona. Można by twierdzić, że w takiej sytuacji najodpowiedniejszą postawą było zamknięcie się w sobie i niewychodzenie z domu w oczekiwaniu na rozwój wydarzeń. Podejmowanie jak najmniejszego ryzyka, stanie się wręcz niewidzialnym. Bohaterowie Kamieni na szaniec byli jednak zupełnie innego usposobienia. Wielu harcerzy w czasie okupacji przeszło do Szarych Szeregów, czyli paramilitarnej organizacji młodzieżowej, której zadaniem było prowadzenie działań sabotujących administrację nazistowską na terenie głównie Warszawy. Działania te miały na celu po pierwsze utrudnienie pracy Niemcom okupującym stolicę, a po drugie dodawanie otuchy jej mieszkańcom, którzy niejednokrotnie bywali świadkami upokorzeń doznawanych przez Niemców. Działający w Szarych Szeregach ludzie byli niezwykle odważni, kochali ojczyznę i pragnęli jej wolności, za siebie nawzajem byli w stanie oddać życie. Poświęcali swój czas, energię i pracę dla działań sabotażu. Nie bali się, nie zwracali uwagi na ryzyko i niebezpieczeństwo. Uważam, że to „zasługa” właśnie czasów, w których żyli. Przez to, że na co dzień stykali się w brutalnością, niesprawiedliwością, a także cierpieniem i śmiercią, młodzież dojrzewała w przyspieszonym tempie, a ich dusze i serca hardziały, stawały się odporne na stres, lęk i niebezpieczeństwo. Wspólna działalność konspiracyjna zbliżała tych młodych ludzi, którzy byli wobec siebie lojalni aż do końca. Widać to było doskonale, kiedy gestapo aresztowało jednego z członków Szarych Szeregów, Janka „Rudego” Bytnara. Jego koledzy od razu zaczęli przygotowywać się do odbicia towarzysza z rąk oprawców. Przeprowadzili „akcję pod arsenałem” i co prawda udało im się odbić przyjaciela, ale ten był już na tyle skatowany przez nazistów, że nie przeżył kolejnej doby. Również kilku innych zostało wówczas śmiertelnie rannych. Ci jednak, którzy przetrwali, nie załamali się, choć oczywiście ciężko przeżyli śmierć swoich towarzyszy. Dalej uczestniczyli w walce, nie złamano ich co dzień nie jesteśmy stawiani w obliczu sytuacji, które każą nam zadawać sobie pytania o najważniejsze wartości: odwagę, miłość do ojczyzny, zdolność do poświęcenia wobec przyjaciół. Te kwestie zaczynają być ważne dopiero w sytuacjach ekstremalnych, takich, w których zagrożone staje się życie nasze i naszych bliskich. Losy bohaterów Kamieni na szaniec dowodzą, że prawdą jest stwierdzenie, iż w trudnych czasach człowiek znajduje w sobie odwagę, by walczyć. Nam pozostaje jednak mieć nadzieję, że historia nigdy nie postawi nas w sytuacji, w której będziemy musieli tę odwagę w sobie odnaleźć. Jestem jednak zdanie, że gdyby tak się stało, również pokolenie dzisiejszej młodzieży nie wahałoby się, by bronić swojej ojczyzny i oddawać życie w walce o jej wolność i niepodległość.
Co więcej znał ludzi, którzy stali się pierwowzorami jego postaci. Wszystko co opisał w "Kamieniach na szaniec" oparł na znanych sobie faktach. Z cała pewnością więc można traktować wspomnianą książkę jako dokument dawnych czasów. Autorowi zależało na pokazaniu prawdy o tej rzeczywistości, w której żył.
Dobrą rozprawkę porównam do rozpędzonego pociągu, który jadąc po wyznaczonym torze, rozjeżdża argumentami potencjalnego przeciwnika. Ma mocne reflektory oświetlające drogę. Lokomotywa zawiera tezę, której chcesz bronić. Do niej doczepione są wagony. Wiozą one argumenty i przykłady. Ostatni wagon lśni, ponieważ wiezie błyskotliwe wnioski i potwierdzenie tezy. W trzech krokach pokażę ci sposób na rozprawkę na przykładzie tematu: Mój dom to moja twierdza – napisz rozprawkę o wartości domu w życiu człowieka. W swojej pracy wykorzystaj przykłady pochodzące z lektur obowiązkowych. 1. Wstęp – włącz reflektory i uruchom lokomotywę. Na początku włącz światła. Nawiąż do tematu pracy. Zbuduj skojarzenie z tym tematem. Jak to zrobić? Możesz posłużyć się znanym frazeologizmem, cytatem albo zadać pytanie retoryczne. Jeśli na przykład temat wypracowania zorganizowany jest wokół domu, pomyśl, jaki jest utarty związek wyrazowy z tym słowem. Może „wszędzie dobrze, ale najlepiej w domu” albo „nie ma jak w domu”, „czuć się jak w domu”. Zbuduj wstęp oparty na tym skojarzeniu. Teraz określ, jakie jest twoje stanowisko. Postaw tezę. Bądź przekonany o jej słuszności, bo od teraz będziesz jej bronić. Wstęp zawierający tezę może wyglądać na przykład tak: Dom to nie tylko cztery ściany i dach. To azyl dający poczucie bezpieczeństwa, przestrzeń, gdzie czujemy się swojsko, swobodnie i dobrze. Kiedy wracamy z podróży, mówimy: „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”, a kiedy chcemy wyrazić, że gdzieś jest nam naprawdę dobrze i miło, mówimy, że „czujemy się tam jak w domu”. Zdrowy, dobry dom jest źródłem siły i kopalnią wszelkich wartości. Według mnie dom rodzinny jest miejscem, które programuje człowieka na całe życie. Jest on niezbędnym elementem budującym szczęście. 2. Rozwinięcie – doczep wagony Czasami o tym, jakie to mają być wagony, decyduje polecenie zapisane w temacie rozprawki. Jeśli narzucono posłużenie się przykładami z literatury czy historii, to takie właśnie mają być twoje wagoniki. Dokładnie przeczytaj temat. Znajdziesz w nim wskazówki. Jeżeli jednak nie będzie precyzyjnego wskazania, na czym masz się oprzeć, będziesz mieć większą swobodę. Zawsze jednak odwołaj się do lektur obowiązkowych. Możesz również przytoczyć przykłady z historii, filmu czy własnych doświadczeń i obserwacji. Każdy wagon-akapit powinien zawierać jeden argument i ilustrujący go przykład. Bezpiecznie jest posłużyć nie trzema argumentami, z czego jeden powinien być bardziej rozwinięty. Pamiętaj, że oprócz udowodnienia tezy, musisz udowodnić, że masz wiedzę, znasz lektury i posługujesz nie logiką. Przypomnij sobie, które teksty nawiązują do tematyki domu. Możesz posłużyć się listą umieszczoną w arkuszu egzaminacyjnym. Wybierz trzy takie teksty. W przypadku analizowanego tematu mogą to być na przykład: fraszka „Na dom w Czarnolesie” Jana Kochanowskiego, „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego i „Latarnik” Henryka Sienkiewicza. Twój wybór może być oczywiście inny. Przeczytaj jeszcze raz tezę. Czego chcesz bronić? Teraz zapisz argumenty i połącz je z przykładami. Na przykład tak: Dom powinien być przede wszystkim azylem. Miejscem, gdzie można doświadczyć cielesnej i duchowej harmonii. Nie musi być wcale bogatym pałacem kapiącym od złota i luksusu. Wręcz przeciwnie. Jak pisze Jan Kochanowski we fraszce „Na dom w Czarnolesie”, najważniejsze związane z domem wartości to zdrowie, czyste sumienie, uczciwe pożywienie, życzliwość ludzka i spokojna, „nieprzykra” starość. Poeta postrzega dom także szerzej, jako „gniazdo ojczyste” będące pod ochroną opatrzności. Po drugie dom jest kopalnią wartości. Wychowanie w domu rodzinnym rzutuje na całe życie człowieka. Bohaterowie „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego są doskonałym przykładem, że tak właśnie jest. Rudy, Alek i Zośka wzrastali domach, w których panowały wzajemna miłość i szacunek. Wpojone zostały im także wartości patriotyczne. Z domów rodzinnych oraz harcerstwa wynieśli niemal rycerską zdolność do poświęcenia w obronie ojczyzny. Chłopcy zdali egzamin z lojalności, wierności, przyjaźni. Gdyby nie wojna wiedliby pewnie szczęśliwe życie. Ich śmierć w walce o Polskę, nasz wspólny dom, była heroiczna i dowiodła, jak wielką wartością są wolność, pokój i bezpieczeństwo. Trzecim argumentem na potwierdzenie mojej tezy jest niemożność osiągnięcia szczęścia w sytuacji rozdzielenia z domem. Losy Skawińskiego z noweli „Latarnik” Henryka Sienkiewicza są tego doskonałym przykładem. Skazany na niekończącą się tułaczkę powstaniec nigdzie nie mógł znaleźć spokoju, o którym tak marzył. Był jak pozbawiona korzeni roślina, miotana przez kapryśny los z miejsca w miejsce. Tęsknota za ojczyzną, za domem odbierała mu szansę na szczęście. 3. Zakończenie – dołącz lśniący wagon Może to trochę śmiesznie brzmi, ale rzeczywiście ten ostatni akapit – lśniący wagon – naprawdę powinien błysnąć. Nie wystarczy napisać lakonicznie: Myślę, że powyższe argumenty i przykłady świadczą o słuszności mojej tezy. Przyszła pora na wnioskowanie i podsumowanie rozważań. W tym miejscu warto jeszcze raz przeczytać temat wypracowania, tezę ze wstępu oraz argumenty. Uważam, że porównanie domu do twierdzy jest bardzo słuszne. Jego podstawową cechą jest ochrona. Dom rodzinny czy w szerszym rozumieniu ojczyzna to bezpieczny azyl, źródło wartości i szczęścia. Dlatego należy go cenić jak najdroższy skarb, pielęgnować i chronić. Dotarliśmy do celu. Widzisz, że pisanie rozprawki z tezą nie jest aż tak bardzo skomplikowane. Rozprawka z hipotezą jest trudniejsza i polega na rozważeniu argumentów za i przeciw oraz na wyciągnięciu na tej podstawie odpowiednich wniosków. Takie wypracowania proponuję zostawić na czas szkoły średniej. Przygotowując się do egzaminu ósmoklasisty, skup się na powtórzeniu lektur i w ramach ćwiczeń napisz kilka rozprawek. Wprawa, jakiej nabierzesz, bardzo przyspieszy pracę na egzaminie. Zobacz przykładowe tematy rozprawek i ich opracowania : Czy w relacjach międzyludzkich lepiej kierować się sercem czy rozumem? Czy w trudnej sytuacji człowiek poznaje samego siebie?
QCwy. kamienie na szaniec miłość do ojczyzny rozprawka
